قبل از ورود به بحث سیستم های سوخت رسانی بد نیست نگاهی بیندازیم به تاریخچه موتورهای احتراق داخلی تا بهتر بتوانیم مسیر تکاملی سیستم سوخت رسانی خودرو را درک کنیم.
تاریخچه موتورهای احتراق داخلی، به سال 1876 باز می گردد، که «نیکولاس اتو» (1891 - 1832) اوین موتور جرقه ای را ساخت. این موتور در ابتدا بنابر سیکل ویژه ای کار می کرد و با بازدهی حداکثر برابر با 11%، دارای وزن زیادی بود. اتو با ارائه سیکل عملکرد 4 زمانه، بازده را به 14% افزایش، و در کنار کاهش حجم موتور، وزن آن را نیز به کمتر از حالت قبل کاهش داد. در سال 1884، امتیاز ثبت شده یک شخص فرانسوی به نام «آلفونس بیودی روشاس» (1893-1815) مربوط به سال 1862 منتشر شد، که معلوم ساخت او قبل از اتو، اصول سیکل 4 زمانه را شرح داده است. البته چون روشاس نتوانسته بود ایده های خود را عملی سازد، در نتیجه امروزه اتو به عنوان مخترع موتور شناخته می شود.
از آن پس اشخاص بسیاری در اواخرقرن نوزدهم دست به ابداع موتورهای دیگری دست زدند، و جملگی به این نتیجه رسیدند که «نسبت تراکم» تاثیر مستقیمی بر روی بازده موتور دارد، ولی به دلیل مشکل «کوبش»، مقدار آن به کمتر از 4 محدود شده بود. در دهه 1880، با توسعه کاربراتور و سیستم جرقه، سرعت موتورها افزایش یافت، و امکان استفاده از موتور در اتومبیلها فراهم شد. در سال 1892، یک مهندس آلمانی به نام «رودلف دیزل» (1913 - 1858)، نوع جدیدی از موتور را به ثبت رساند. در طرح وی، در مرحله تراکم، تنها هوا متراکم، و در انتهای این مرحله سوخت مایع به داخل هوای داغ پاشیده می شد. از آنجایی که در این طرح، هوا دچار کوبش نمی شود، لذا وی توانست تراکم را بالا ببرد، و بازده موتو را دو برابر کند. یکی از دیگر طرحهای موتور، موتور دورانی است، که اولین آنها توسط «فلیکس وانکل»، در سال 1957 به نتایج رضایتبخشی رسید.