مسئله خوردگی در ابتدای کشف لوله مهم نبوده. ابتدایی ترین خطوط لوله برای انتقال آب از یک نوع لوله طبیعی مانند نی استفاده می شده است. در 500 سال قبل از میلاد یونانی ها از لوله های طبیعی برای انتقال آب استفاده کرده اند و سپس مصریها در چهارقرن قبل از میلاد توسط کانال آب را از رودخانه نیل به خارج منتقل نمودند. اولین مواد سازنده لوله ها توسط چینی ها برای انتقال گاز برای روشنایی استفاده شد از جنسBAMBOO بود چینیها بعد از اینکه متوجه شدند که لوله ها نشت دارند آ نها را با موم پوشش دادند
اولین کارخانه ای که لوله را به صورت تجاری تولید نمود 200 سال قبل در اروپا بود در آن موقع CAST+IRON برای انتقال آب فاضلاب شهری استفاده می شد اولین لوله فولادی برای حمل آب در سال 1800 در آمریکا به کار برده شد برای سالهای متمادی CAST+IRON و STEEL تنها مواد ساخت لوله حمل سیالات بودند. در زمان انقلاب صنعتی که صنایع شیمیایی نیز دچار تغییرات شدند برای مشکل خوردگی چندین آلیاژ فلزی مصرف شدند پس از شروع ارائه آلیاژ فلزی لوله های پلیمری نیز وارد بازار شده اند. امروز اصلی ترین مسئله طراحان خطوط لوله انتخاب صحیح لوله با مواد ضد خوردگی جهت حمل سیالات گوناگون می باشد خواص فیزیکی و مکانیکی و همچنین نوع خوردگی در محل و سیال پارامترهای تعیین این انتخاب کننده هستند.
لوله های فایبر گلاس در سال 1948 عرضه شده اند ابتدایی ترین کاربرد ها برای لوله کشی فایبر گلاس و همچنین یکی از وسیعترین نواحی بکار رفته برای این محصول، در صنعت نفت می باشد. لوله های فایبر گلاس به عنوان یک جنس مقاوم در برابر پوسیدگی و مقرون به صرفه به جای آهن آلات حفاظت شده، آهن ضد زنگ، و دیگر فلزات کم نظیر تر انتخاب شده بود. خطوط تولید تاکاربرد های روز افزون فشار بالا و لوله کشی های تونلی همراه اتصالات مسیر های پر پیچ و خم گسترش و توسعه یافت. در اواخر دهه 1950، لوله هایی با قطر های بزرگتر قابل دسترسی گشت و لوله های فایبر گلاس به خاطر ویژگی های مقاومت در برابر پوسیدگی نهایی اش به طور گسترده ای در صنایع فرآیند های شیمیایی به کار می رفت.