دسته بندی: علوم انسانی » مطالعات هنر
تعداد مشاهده: 97 مشاهده
فرمت فایل دانلودی: rar
فرمت فایل اصلی: doc
تعداد صفحات: 64
حجم فایل: 42 کیلوبایت
مقدمه:
تئاتر مدرن، معنی گسترده ای است که وقوع آن دست کم زمانی نزدیک به یک قرن را در خود نهفته دارد. مدرن بودن در تئاتر صور مختلفی را در بر می گیرد و هر روشنفکری که در امر تئاتر تجربه ای را به انجام رسانده، وجهه نظر خاصی را ارائه کرده است که در نوع خود تاثیر گذار بوده است…گاهی در نزد آنان همه چیز در قدرت بازیگران شکل می گرفت، زمانی سخن و دیالوگ تئاتری سلطه داشت، نور و دکور یکباره و در مقطعی اهمیت تعیین کننده یافت و یا آموزش به جنسی از تئاتر پیوند خورد…
استانیسلاوسکی، گریک، میرهولد، راینهارت، آپیا، پیسکاتور، آرتو، گروتوفکی، برشت و… بانیان چنین تحولاتی بودند. در این میان آراء فلسفی و اجتماعی آرتو، برشت و گروتوفکی با توجه به اهمیت تاثیر شگرف در تئاتر دهه های 50 و 60 مورد ملاقه است، تا زمینه بررسی جنبش های هنری و تئاتری فراگیر این دو دهه مانند بیتینک ها، بیتل ها، هیپی ها و در نهایت انواع مکاتبی همچون Living theatre، Happening، Open theqtre، Performance به دست آید.
اگر چه مراد نهایی این مساله بررسی آرا و آثار پیتر شومان است اما ایجاد فضایی با موضوعات فوق الذکر که به درک موضوع اصلی یاری می رساند ضروری است. نقطه مرکزی آثار پیتر شومان مخاطب هوشمندی است که خود در نهایت بازیگر است، این نگرش وجه تشابه تمامی آنان است که به نوعی مدافع تئاتر نو بوده اند یا از طریق تجربه خود در این راه کوشیده اند. گریز از صحنه کلاسیک به معنی فراگیر آن و رسیدن به مکانی که در آن مخاطب تاثیر عمل گرایانه تری در حضور در تئاتر بیابد مراد و مقصود تئاتر های مدرن بوده و هست؛ آگوست بوال چنین می گوید: ((فکر ندانستن، آگاه نبودن بر این که کسی در حضور بازیگر است که دارد عملی را بازی می کند همیشه مرا واداشته تا بکوشم دیگری در تئاتر را پیدا کنم که در آنها تماشاگر، ((تماشا - بازیگر)) ((Forumtumtheatre)) ما نه فقط تماشاگری Spect -Actor که از صحنه می گیرد، بلکه کسی که محتملا شرکت و مداخله می کند. آن وقت بود که به شکل دیگری از تئاتر بنام تئاتر مناظره ای Spectator رسیدم که در آن تماشاگر مستقیما مداخله می کند و می داند که مداخله او بر عمل تاثیر تغییر دهنده ای دارد.
آنتوتن ((آرتو)) ((Antonin Artaud)) 1948 - 1869
اندیشه، بسان زندگی و طبیعت نخست از درون به برون می رود پیش از آنکه از برون به درون آید. من اندیشیدن را در حاله آغاز می کنم، از تهی به پژی می روم و چون به پژ رسیدم، می توانم دوباره در تهی فرو افتم. من از مجرد به انضمامی می روم نه از انضمامی به مجرد.