مدیران منبع انسانی تصمیم گیرندگان اصلی در پذیرش کاردوردست هستند. این مقاله نتایج یک مطالعه تجربی از ادراک مدیرانHR در مورد امکان پذیری کار دوردست در داخل سازمان هایشان را نشان می دهد. امکان پذیری کار دوردست به طور عمده بر طبق درصد کارهای مناسب نسبت به کار دوردست، درگیری کارمند در طراحی و برنامه ریزی کار، درصد فروشنده در نیروی کار، میزان تسهیم موقعیت کار برای کار دوردست، کاربرد اطلاعات و تکنولوژیهای ارتباط و میزان نوآوری و ابتکار توضیح داده شده است.
مدیران HR در شرکت های کوچک امکان پذیری بیشتری نسبت به مدیران HR در شرکت های بزرگ درک می کنند.
کار دوردست یک روش کار کردن انعطاف پذیر است که کارگران را برای دسترسی به فعالیت های کاری شان از مکان های متفاوت را بر طبق استفاده از اطلاعات و تکنولوژیهای ارتباطات قادر و توانا می سازد. در سالهای اولیه کار دوردست به منظور می رسد نسبت به کارکردن مستقر در خانه محدود شده باشد. که آن را بر طبق تکنولوژیهای اطلاعات و روابط ارتباطات را ممکن می سازد.