انسان به طور طبیعی، گرایش به رشد و تکامل دارد و اصلی ترین تفاوت او با دیگر موجودات داشتن تفکر و خلاقیت است. این انسان متفکر، علی القاعده می باید بر اساس تفکر علمی، روشهای نوین و شیوه های جدید در زندگی و محیط مادی اطراف خویش بیافریند. در نتیجه، دینامیک بودن، آفریدن و خلق کردن و حرکت به سوی تکامل جزو ذاتی انسان است. به طور طبیعی از انسان انتظار رشد و تکامل می رود و اگر سکون و ایستایی بر دوره ای از تاریخ بشر حاکمیت دارد و یا مللی علیرغم تحولات توسعه صنعتی هنوز زندگی در دوران معیشتی را سپری می کنند، بدون تردید موانعی در مقابل رشد و ترقی آنها وجود دارد.