نمادها و مجسمه ها با سبک های زیبا نشان می دهد که جنگ ویتنام به عنوان یک جنگ تمام عیار بوده است. برای ایجاد این بناهای یادبود، سعی شده است که از نمادهای کهنه سربازان استفاده شود که هر کدام از آنها، خاطراتی را به یادگار گذاشته اند. این بناهای یادبود نمی بایست به دلیل تاثیرات مخرب جنگ ویتنام به عرصه فراموشی سپرده شود. بعدها، مایا لین دو بنای یادبود را از نظر شگفت انگیز بودن آن ها مد نظر قرار داد. به عبارتی این بناها خاطرات را به حقیقت نزدیک تر می کند. آنچه که در ذهن مردم باقی مانده هنوز نتوانسته است دلیلی را برای جنگ پیدا کرده و نتوانسته این وقایع و سیاست را از هم جدا فرض کند. به هر حال بعد از اینکه بنای یادبود لین ساخته شد، بحث های مربوط به زیباشناختی و خاطرات مربوط به آن به تدریج کنار رفت.این گفتگوها تحت تاثیر بحث های داخلی در ارتباط با یاد و خاطره گذشته قرار گرفت. بازتاب اثر لین برای مردم عادی آنقدر زیاد بود که منتقدان این طرح کنار رفتند.
تجربه های غیر قابل انکار کهنه سربازان جنگ ویتنام در نشان دادن وقایع این جنگ بسیار حائز اهمیت می باشد. این سکوت در نتیجه یک جنگ غیر قابل تصور ایجاد شده است، سکوتی که در جنگ های گذشته دیگر وجود نداشته و مردم امریکا اعتقادی به آن ندارند. اهمیت بناهای یادبود مربوط به کهنه سربازان جنگ ویتنام در ارتباط پذیری آن می باشد، که باعث تسکین تجارب تلخ این کهنه سربازان می گردد. اگرچه این بناهای یادبود به احترام کسانی که در این جنگ از بین رفتند ایجاد شده، ولی این بناها به عنوان یک نمادی از کهنه سربازان می باشد. این نکته همچنان مد نظر قرار می گیرد که، این بناهای یادبود یک جایگاهی را به آن ها می دهد. جایگاهی که هویت آن ها را مشخص کرده تا بتوان در این حوزه بحث هایی را در ارتباط با آن ها انجام داد. این کهنه سربازان اغلب در هنگام شب و زمانی که مردم در خانه هایشان هستند در حول و حوش این بناهای یادبود در رفت و آمد می کنند. بسیاری از کهنه سربازان این دیواره ها را به عنوان مکانی می دانند که می توانند خاطرات خود را زنده نگه دارند. از این رو چنین بناهای یادبودی نه تنها نشان دهنده ادامه زندگی بلکه نماد سوگواری برای مردگان می باشد. خلق هویت برای این کهنه سربازان به عنوان یکی از برجسته ترین و ماندگارترین نماد این بناها می باشد. موضوع اصلی این روایات، در ارتباط با کهنه سربازان، درک حقایق مربوط به آن ها و انجام بحث هایی در ارتباط با آن ها می باشد. برخلاف کهنه سربازان جنگ جهانی دوم، کهنه سربازان جنگ ویتنام با افتخار به خانه هایشان بر نگشتند.یکی از بدترین تجریه های این کهنه سربازان در ارتباط با سوء استفاده از آن ها، بوده و این حوادث به عنوان خاطرات بدی می باشد که در ذهن آن ها همچنان مانده است. بسیاری از این کهنه سربازان در بیمارستان هایی که رسیدگی به آن ها در حد پایینی بوده جان خود را از دست دادند. آن ها تلاش کرده اند تا این تجارب را پشت سر گذاشته و به سرعت به درون جامعه برگردند. بسیاری از آن ها که نتوانستند این موارد را فراموش کنند، انزوای آن ها بیشتر شده و به این ترتیب در جامعه به عنوان افراد زائد و خطرناکی شناخته شدند که در هر لحظه احتمال سرکشی آن ها وجود داشته است.