در جشنواره دوسالانه 2005 ونیز، برای نخستین بار نمایشگاه نادر و اغواکننده مشترکی به نام ‘ آرشیو معاصر’ از کشورهای قرقیزستان، ازبکستان و قزاقستان در کلاه فرنگی (پاویون) آسیای مرکزی به نمایش گذاشته شد.
چندین ویدئو و چیدمان این نمایشگاه با کار دوباره روی فرم های آوانگارد دهه 70 و 80 میلادی نور/تاریکی آبراموویچ و اولی (1077)، اندرونی های خانگی روسیه شوروی ناباکوف احساس غریب ‘آشناپنداری’ را به وجود می اورد که با جست وجوی هویت سیاسی و قومی این جمهوری های نوپا که پس از فروپاشی شوروی پا به هستی گذاشته اند، همراه بود، شیوه ای که این شکلهای هنری، از گذشته سفر می کرد تا معنایشان را در زمان حال تغییر دهد، پرسشی را پیش می کشید که جابه جایی هنر انتقادی در زمینه های تازه، و فراتر از آن بود، این نمایشگاه پرسشی را مطرح می کرد که آیا درک ودریافت هنر این کشورها به شکلی مستقل از این زمینه خاص سیاسی است یا نه؟ اینکه شدنی است یا نه، یا خواه چنین چیزی شدنی باشد یا نه، آیا می توان این کارها را به هر حال سیاسی تعبیر کرد، در حالی که عنوتن نمایشگاه، شکل مهارشده تری از آرشیو را برمی انگیخت؟ انگیزه های درهم تنیده سیاسی، سود جستنِ دوباره از شکلهای آوانگارد و استفاده از بایگانی، از آن گونه پرسشهایی است که فیلسوف فرانسوی ژک رنسییر در کتاب تازه اش به نام بیماری در زیبایی شناسی (پاریس، 2004) پیش می کشد.
علاقه رنسییر با دنبال کردن کارش در رشته فلسفه سیاسی، در این سالها به فرهنگی دیدنی (بصری) و رابطه میان سیاست و زیبایی شناسی کشیده شد؛ دو رشته ای که بنا به دریافت رنسییر، به جای آنکه خودمختار باشند، به شکلی درونزدادی به یکدیگر تعلق دارند. در حالی که کتاب تازه اش برخی از نظریه هایی را بازبینی می کند که پیش از ان در زیبایی شناسی سیاست پرورانده بود، بازاندیشی های تازه اش، او را به گفت وشنود نمونه های خاصی کشانده که از نمایشگاه های هنری این سالها بیرون کشیده شده است. چنین می نماید که بیماری در زیبایی شناسی روشی کاری برای پی بردن به سرشت سیاسی زیبایی شناسی در زمینه خاص هنر امروز پیشنهاد می دهد که در عین حال، راززدایی تندرستی بخشی از ‘هنر انتقادی’ دهه شصت و میراثش است.