احتمال وقوع شکست ایمپلنت نگرانی عمده ای برای ایمپلنتولوژیست ها می باشد. بنابراین پیشرفت دانش در ارتباط با این پدیده غیر قابل اجتناب از نظر کلینیکی ضروری است. یکی از علل شکست ایمپلنت، پری ایمپلنتیت می باشد. این ضایعه یک واکنش التهابی است که با از دست رفتگی استخوان پشتیبانی کننده ایمپلنت مشخص می گردد و بر اساس علائم بالینی عفونت (مانند بافت نرم هیپرپلاستیک، ترشح چرک، تغییر رنگ بافتهای مارجینال پری- ایمپلنت و از دست رفتن تدریجی استخوانها) تشخیص داده می شود. از تشخیصهای افتراقی پری ایمپلنتیت می توان به پریودنتیت مزمن بزرگسالان اشاره نمود زیرا مشخصات مشترک زیادی دارند. شکست ایمپلنت ممکن است همچنین به علت تروماهای ناشی از جراحی، ریزحرکت و اورلودینگ بروز کند. ´´شکست ایمپلنت´´ فقدان اسنواینتگریشن است که عموما با لقی ایمپلنت و رادیولوسنسی رادیولوژیک شناسایی می شود. پدیده دیگر ایمپلنت در حالی شکست است که با از دست رفتگی پیشرونده استخوان مارجینال اما بدون لقی قابل توجه مشخص می شود. در این مقاله بطور مختصر علل و عوارض شکست ایمپلنت و نیز پارامترهای مورد استفاده برای ارزیابی شکست ایمپلنت مورد بحث قرار می گیرد.