سه نوع نمک سنگی طبیعی یافت شده در عملیات حفاری عبارتند از نمک هالیت (NaCl)، سیلویت (KCl)، و کارنالیت ((KMgCl3•6H2O))؛ همچنین فصل ‘حفاری نمک ‘ را مشاهده کنید. این نمک ها از نقطه نظر انحلال پذیری افزایشی فهرست شده اند. دو نمک رایج دیگر به نام کلرید منیزیم (MgCl2) و کلرید کلسیم (CaCl2) می باشند. این دو نمک به دلیل انحلال پذیری زیادشان به طور طبیعی در شکل بلوری وجود ندارند. به هر حال، هر دو می توانند به طور جداگانه، با یکدیگر یا با نمک های محلول دیگر در آب محبوس روی دهند. گردش آب نمک می توان دارای زیان بیشتری برای خصوصیات گردش نسبت به حفاری نمک سنگی باشد زیرا نمک ها پیش از این حل شده و با خاک های رس واکنش دارند. زمانی که گردش آب نمک روی می دهد، چگالی رسوبات می بایست افزایش داشته تا به کنترل جریان پیش از اینکه زمان در ارتباط با وضعیت ویژگی های رسوبات صرف گردد، بپردازد.
مکانیسم آلودگی در مورد نمک بر مبنای واکنش تبادل کاتیون با خاک رس، واکنش گسترده با کاتیون غالب، و گاهی اوقات PH می باشد. تنها سیستم هایی که، نمک های محلول دارای تاثیر کم یا بدون هیچ تاثیری هستند، عبارتند از آب روشن، شورابه، رسوبات نفتی، و بعضی از سیستم های پلیمر کلویید پایین. اینکه منبع نمک از آب ترکیبی، آب دریا، نمک سنگی یا حاصل گردش های آب نمک باشد، تفاوت جزئی را در مورد سیستم های رسوب مبتنی بر بنتونیت ایجاد می کند. تاثیر اولیه دارای ویسکوزیتی بالا، قدرت ژلاتینی بالا، اتلاف سیالات بالا و افزایش قابل توجه در محتوای کلرید با افزایش کمتر سختی صافی رسوبات می باشد. تبادلات مبتنی بر نمک با خاک رس برای روان کردن یون کلسیم از ذرات رس، منجر به افزایش سختی می گردد. آشکار کردن افزایش کلرید به تعریف مناسب مسئله نمی پردازد تا متوجه شویم که چگونه می توان به تصفیه رسوبات به بهترین شکل پرداخت زیرا تست کلزید نشان نمی دهد که چه یون فلزی در ارتباط با کلرید می باشد. برای آشنایی بهتر این نمک ها و چگونگی تصفیه آلودگی ها در هر مورد، نمک یا کاتیون های مربوطه به طور جداگانه شرح داده می شوند.