دسته بندی: علوم انسانی » علوم اجتماعی
تعداد مشاهده: 415 مشاهده
فرمت فایل دانلودی: rar
فرمت فایل اصلی: doc
تعداد صفحات: 49
حجم فایل: 46 کیلوبایت
ایرانها در زمانهای بسیار دور با مواد مخدر آشنایی داشته اند. نخستین ماده مخدری که در اسناد و مدارک مربوط به دوره های باستانی از آن نام برده شده بنگ است. بنگ که در گیاه شناسی به لغت لاتین cannahis indica (کنف هندی) خوانده می شود گردی است که ازکوبیدن برگها و سرشاخه های گلدار شاهدانه به دست می آید. این گرد به صورت توده یکنواخت فشرده ای که به علت وجود مقداری صمغ در برگها و گلها به یکدیگر چسبندگی پیدا کرده اند.
در اوستا کتاب مذهبی زرتشت به دفعات لغت بنگ دیده می شود. در دوره های باستان از بنگ به دو صورت استفاده می شود. یکی مصرف درمانی و دیگر مصرف تخدیری)
هرودت مورخ یونانی در قرن پنجم پیش از میلاد در بحث از سکها یا سکاها که تیره ای از آریاییها یا بروایتی از ایرانیها بود ا شاره به مصرف دانه ای شاهدانه یا کنف توسط ایرانیها نموده است. مصرف بنگ و حشیش در ایران در دوران صفویه رواج بسیار یافت. برخی از پادشاهان صفویه به خوردن بنگ و حشیش اعتیاد داشتند. خوردن چرس وبنگ یا آشامیدن محلولهایی از این مواد در دوران سلطنت سایر شاهان صفوی نیز متداول بود. شوالیه ژن باپتیست تاورنیه جهانگرد فرانسوی از سال 1632 تا 1668 م 9 بار ازایران دیدن کرده و در مورد عادت ایرانیان به آشامیدن محلولهایی از چرس وبنگ می نویسد همچنین مشروب دیگری دارند که خیلی بد مزه و تلخ است و آن را بنگ می گویند که از برگ شاهدانه می گیرند و ادویه دیگری هم داخل آن می کنند هرکس بخورد به حالت جنون می افتد و حرکات غریب از او سرمی زند به همین جهت درمذهب اسلام بنگ حرام است برخی از مورخان نوشته اند ایرانیان دود کردن مواد مخدر را از ازبک ها یاد گرفته اند.
طی چند دهه اخیر محصول شاهدانه درایران با نامهای دیگری از قبیل گراس و ماری جوانا رواج یافت که متاسفانه تقلیدی ازکشورهای اروپایی و امریکاست. استفاده از حشیش یعنی خوردن آب به منظور تخدیر و به عنوان وسیله ای برای تفریح و سیر در عالم بیخودی و بیخبری مربوط به دوره های باستان است.
برخی از محققان اظهارنظر کرده اند که آثار شعرای ایرانی، مثنوی مولانا جلاالدین مولوی قدیمی ترین ماخذی است که د رآن از بنگ و حشیش سخن گفته شده است.
پس از بنگ و حشیش ماده مخدری که در ایران راه یافت تریاک یا افیون است. رواج این ماده جادویی رونق بازار جرس و بنگ و حشیش را شکست داد.
تریاک که کلمه تریاق معرب آن است دراصل با آنچه امروز تریاک نامیده می شود تفاوت داشته و به پادزهری گفته می شود که مرکب از چند دارو بود وبرای مداوای گزش مار و عقرب و امثال آنها به کار می رفت.
استعمال تریاک در ایران سابقه ای طولانی دارد به گمان برخی به 1400 سال قبل یعنی زمانی که اعراب بر ایران دست یافتند می رسد. برخی از محققان عرب گفته اند که شیره کوکنار یا افیون برای نخستین برا توسط سپاهیان عرب به ایران وارد شد.