فرایند نوآوری به شدت بستگی به دانش، و مدیریت دانش داشته و سرمایه انسانی باید به عنوان بخش مهمی از انجام هر نوع کسب و کار باشد. پژوهش های اخیر نشان داده است که سازمان ها در رویکردشان، سازگار با مدیریت دانش (KM) نبوده، و روش های مدیریت دانشف غالبا در حوزه فناوری اطلاعات یا چارچوب انسانی با توجه به توسعه کم ان مد نظر قرار می گیرد. این مقاله به بررسی ارتباط بین مدیریت دانش و عملکرد نوآوری از طریق بررسی های مقدماتی می پردازد که تمرکزش را بر روی صنعت تولید قرار می دهد. مهمترین کاربردی که از این بررسی ایجاد شده این است که مدیران در شرکت های تولیدی تاکید بیشتری را بر روی شیوه های مدیریت منابع انسانی (HRM) قرار داده زمانی که به توسعه استراتژی نوآوری برای محصول و نوآوری فرایند می پردازند. این بررسی نشان می دهد که مدیریت دانش سهمی در عملکرد نوآوری دارد زمانیکه رویکرد های مشابه ‘ شیوه های مدیریت منابع انسانی نرم’ و ‘ شیوه های فناوری اطلاعات سخت’ به اجرا گذاشته می شود.
در شکل ایده آل، نوآوری دارای ظرفیتی برای بهبود عملکردها، حل مشکلات، افزودن اعتبار، و ایجاد مزایای رقابتی برای شرکت ها می باشد. نوآوری در مفهوم گسترده تر به عنوان اجرای اکتشافات و ابداعات و فرایندی که توسط آن نتایج جدید، که به صورت تولیدات، سیستم ها یا فرایندها که به عرصه وجود پا می گذارند، می باشد. فرایندهای مربوط به نوآوری به شدت بستگی به دانش، به ویژه زمانی که دانش، محدوده ای فراتر از داده اطلاعات و منطق قراردادی را شامل گردد، دارد. در واقع قدرت دانش در ارتباط با ذاتی بودن آن ارزش های اصولی و فرضیاتی می باشد که تحت پشتیبانی فرایند یادگیری می باشد. از آنجایی که تمایزات پیشین بین اهداف سازمانی، خدمات و ایده ها از بین رفته است، دانش نقش مهم تری را در سازمان ها عهده دار می باشد. بر طبق به گفته استوارت، مدیریت دانش و سرمایه انسانی به عنوان ابزار مهمی برای مدیریت هر نوع کسب و کار بوده، با این وجود تعداد کمی از افراد این حوزه رقابتی را درک می کنند. و با توجه به پتانسیل مدیریت دانش و سرمایه فکری به عنوان منبع نوآوری ها و نوسازی، استراتژی های کسب و کار می بایست تمرکزش را بیشتر بر روی این موضوعات قرار دهد.