در سال های اخیر خلاء یک سیستم سازه ای قابل اطمینان به منظور کاربرد در عرشه پل ها آنچنان احساس می شد که مهندسین به فکر مصالح جدیدی افتادند که علاوه بر سبکی و سهولت اجرا، مقاومت مناسبی نیز در مقابل بارهای وارده اعم از بارهای مرده و متحرک ناشی از عبور و مرور وسایل نقلیه موتوری از خود نشان داده و همچنین باعث تسریع اجرای پروژه نسبت به نمونه های ساخته شده با دیگر مصالح گردد. عرشه های بتنی به علت سختی عملیات ساخت و ساز، هزینه های هنگفت اجرا و زمان بر بودن آن و از همه مهمتر محدودیت های موجود به لحاظ طول دهانه، کم کم جای خود را به دیگر سیستم های نوین سازه ای نظیر سازه های فضایی خواهند داد.
از آنجایی که محدود نمودن خیزهای ناشی از بارهای مرده و متحرک در این نوع سازه ها حائز اهمیت است، بنابراین یکی از راهکارهای موثر، انتخاب تعداد تکیه گاه های مناسب در هر سازه مشبک فضایی با هر نوع کاربری می باشد. لذا در این پژوهش با حذف تکیه گاه های لایه فوقانی، به بررسی رفتار سازه های فضایی در عرشه پل ها می پردازیم.