یکی از مشکلات اساسی که در اکثر سازه ها به چشم می خورد مشکل نم و رطوبت می باشد که در بعضی مواقع خسارات جبران ناپذیری را به ساز ها و ساختمان وارد می نماید و یکی از راهکارهای مقابله با آن عایقکاری رطوبتی می باشد. در ایران با توجه به اقلیم و آب و هوا و نیز وجود منابع عظیم نفتی متداول ترین عایق رطوبتی قیر و گونی می باشد که با پیشرفت تکنولوژی این روش جای خود را به عایق های پیش ساخته داده است. اما با پیشرفت علوم و نیز گرانی مواد نفتی و قیر در بعضی مواقع عایقهای پیش ساخته نیز مقرون به صرفه نبوده و مهندسان را به آن داشت تا از مواد شیمیایی جهت عایق بندی سازه استفاده کنند که هم از نظر اقتصادی و هم از نظر کیفیت و کارایی بتواند با سایر عایقها رقابت کند.
بعد از تحقیقات متعدد مهندسان موفق شدند که با استفاده از رزینهای اکریلاتی و استایرنی که با آب حل می شود، عایق رطوبتی جدیدی بسازند که به صورت یک لایه 1 میلیمتر روی سطوح مورد نیاز اجرا می شود و انعطاف پذیر نیز می باشد. این مقاله به بررسی و مطالعه عایق های جدید می پردازد. منظور از عایق کاری در کار های ساختمانی به طور عام جلوگیری کردن از نفوذ عامل یا عواملی از خارج به داخل و یا داخل به خارج از ساختمان می باشد. مقصود عایق کردن ساختمان از نفوذ آب و رطوبت است. چنانچه هدف از عایق کاری جلو گیری از نفوذ عوامل دیگری نظیر صوت یا حرارت باشد جمله عایق کاری با پسوند مربوط به کار برده می شود مثل عایق کاری حرارتی و یا عایقکاری صوتی.