کهکشان ها سامانه هایی بزرگ و با اندازه و مرزی مشخّص هستند که از ستاره ها، بقایای ستاره نماها (شبه ستاره ها)، ماده تاریک، گازها و گرد غبارهای میان ستاره ای که با نیروهای گرانشی به گرد هم آمده اند، تشکیل یافته اند. کوچکترین کهکشان ها دارای پهنایی برابر با چند صد سال نوری، شامل نزدیک به 10 میلیون ستاره هستند. بزرگترین کهکشان ها تا 3 میلیون سال نوری پهنا دارند و شامل بیش از 100000 میلیارد ستاره هستند. ماده تاریک در اخترشناسی و کیهانشناسی، ماده ای فرضی است که چون از خود شید(نور) (امواج الکترومغناطیسی) گسیل یا بازتاب نمی کند، نمی توان آن را مستقیماً دید اما از اثرات گرانشی موجود بر روی اجسام مرئی، همانند ستاره ها و کهکشان ها، می توان به وجود آن پی برد. درک و تجسم ماده تاریک آسان نیست اما در دانش ستاره شناسی حائز اهمیت است.
بزرگی، ویژگی ها، ریخت شناسی، دسته بندی
نام کهکشان به انگلیسی: Galaxy برگرفته شده از ریشه یونانی آن Galaxias به معنی شیری است و کهکشان راه شیری به انگلیسی: Milky Way galaxy ریشه این نام می باشد. کهکشان ها از دید بزرگی و شمار ستاره ها دارای طیف گسترده ای هستند، کهکشان های کوتوله در نزدیک 10 میلیون ستاره [6] و کهکشان های غول آسا تا سقف 100 تریلیون ستاره [7] دارند، [8] کلیه ستارگان یک کهکشان در مدار خود، به دور مرکز تراکم کهکشان می گردند. کهکشان ها ممکن است از جندین سامانه ستاره ای، خوشه های ستاره ای و ابرهای میان ستاره ای جورواجور تشکیل شده باشند. خورشید یکی از ستارگان کهکشان راه شیری است؛ منظومه شمسی یا سامانه خورشیدی دربرگیرندهٔ زمین و همه اجزاء آن است که همگی در مدارشان به گردخورشید می چرخند. اشکال کهکشان ها بر پایه شیوه ای دسته بندی می شود که برپایه شیوه دسته بندی ستاره شناس آمریکایی، ادوین هابل (1889-1953)، شکل یافته است. درباره فراگشت (تکامل) کهکشان ها داده های استوار کمی در دست است.