تهران بزرگترین شهر میان استانبول و بمبئی است؛ شهری با 13 میلیون جمعیت در کویر. مانند تمامی شهرهای دیگر ایران، به شکل استراتژیکی در دامنه کوه قرار دارد تا آب آن تأمین شود. اما امروزه تمام این چیزها فراموش شده و گسترش بی رویه شهری خاطره این شبکه آبرسانی زیرزمینی قنات را پاک کرده است. شگفت آور نیست که در دهه شصت زمانی که الگوهای نوین سازی غربی برای رشد پایتخت آسیای مرکزی به روی میز گذاشته شد، این زیرساخت ارگانیک آب نادیده گرفته شد. اما امروزه شمار آنها تکان دهنده است: از بیش از شش صد قنات رها شده، و دو میلیون لیتر آب هر ساله هدر می رود.
آب شهر (HydroCity)، آزمایشگاه پزوهشی بین المللی در تقاطع هنر، محیط زست و شهر به تازگی کارگاهی را در باره قنات های تهران در دانشکده معماری دانشگاه تهران برگزار کرده است. آب شهر، قراردادی برای طرحهای دوراندیشانه برای کشاکش های زمان واقعی پیشنهاد کرده است. کارگاه با همکاری دانشکده تخصصی معماری پاریس با پروژه رشد پایدار برای برنامه شهرها که کار کریس یونس فیلسوف است، برگزار شد. پرسش این نبود که چگونه قنات های تهران در شکل سنتی شان بازیابی شوند، بلکه جایگاهی که این زیرساخت می تواند در چارچوب و زمینه امروزی بازی کند، به خیال درآورده شود.