تحقیقات زیادی درباره چگونگی رفتار افراد مبتلا به اوتیسم با فقدان به اصطلاح ‘ذهنی ‘موجود بوده است که نشان می دهد این افراد (مبتلایان به اوتیسم) درک نمی کنند که شما فردی با نیازهای متفاوت از آنها هستید.ممکن است این فرضیه صحیح باشد اما مدرسان، والدین و متخصصان اغلب به همان اندازه در جستجوی فقدان یافته ها هستند تا بفهمند که نظریه احساس و قوه ادراک کودک تحت چه عنوانی نام گذاری می شود؟
شما نمی فهمید که چرا او(کودک مبتلا به اوتیسم) یک لامپ چراغ برق که سوسو می زند را مثل یک رعد و برق تجسم می کند و یا اینکه به صدا در آمدن زنگ در را همانند هزار زنگ کلیسا تصور می کند.شما درک نمی کنید و متوجه نمی شوید که چرا یک کودک ممکن است پاهای خود را قلاویز کرده، دور کلاس درس بچرخد و نمی فهمید که چگونه ماست، به دلیل همواری و صافی اش، ممکن است یکی از تنها غذاهایی باشد که باعث می شود دختر شما احساس نکند که لقمه های سنگریزه می خورد.
فرزند مبتلا به اوتیسم شما، به سختی می تواند به همان اندازه که شما نیاز هایش را می سنجید، او نیازهایتان را بسنجد.او ممکن نیست به این مسئله توجه کند که امروز روز بدی برای شماست و سعی کند کمتر موجبات آزارتان باشد.احتمال دارد بی وقفه و مداوم صحبت کند چرا که نمی تواند نشانه های خستگی را درک و تعبیر کند.
این احتمال وجود دارد که بسیاری از رفتارهای کودک شما معنی و مفهوم بدیهی و روشنی را نرساند.به نظر نمیرسد که آن ها هیچ هدف روشنی داشته باشند.اما مثلا کودکتان عمدا و با این هدف که شما را عصبانی کند و به گریه بندازد مدفوع خود را پراکنده نمی سازد و در و دیوار را با آن آلوده نمی کند.برای یک لحظه تصور کنید که رفتارهای احمقانه ای مثل این چه حسی را ایجاد خواهد کر که فرزندتان مرتباً برایتان پیام های رمزی درباره چیزهایی که برایش مهم است، می فرستد و شغل شما در تمام مدت شکستن این رمزها و تعبیر و فهم آنهاست. با یک توجه خاص و متفاوت به این گونه رفتارها، به سرنخ هایی میرسید که قبلاً نمی دیدید و نهایتاً یک روش موثر برای کمک به فرزندتان پیدا می کنید.