هدف ازاین مقاله شناسایی فرصت هایی است که برای بهبود سطح مدیریت زنجیره تأمین(SCM) لازم می باشد. مدل مفهومی که شرایط مشترک و داخلی مدیریت زنجیره تأمین(SCM) را پیشنهاد می دهد، بسط داده شد که عهده دار فرایندهای مدیریت زنجیره تأمین(SCM) به عنوان پیشگامان اصلی اجرای SCM می باشند. بر پایه یک بررسی از 174 مدیر با تجربه که نماینده سازمان های بزرگ بودند، مدلسازی معادله ساختاری به همراه تحلیل سه مرحله ای اهمیت عملکرد انجام شد. نتایج نشان می دهند که شرایط مدیریت زنجیره تأمین(SCM)، خصوصا فناوری اطلاعات و منابع انسانی، به عنوان محرک های اصلی بهبود سطح کلی مدیریت زنجیره تأمین(SCM) می باشند.
کایهارا درسال 2001 مدیریت زنجیره تأمین SCM را به عنوان یکی از بهترین ابزار بهبود کارآیی سازمانها به رسمیت شناخته است. ویلا (2001) SCM را به عنوان مدیریت انواع متفاوت جریانهای مالی، جسمی و اطلاعاتی تعریف کرده است که از مرحله مواد خام به تولید نهایی می رسد؛ جایی که تولیدکنندگان مواد، کارخانجات، توزیع کنندگان و مشتریان به هم می رسند. این زنجیره، تعریف شورای حرفه ای مدیریت زنجیره تأمین را کامل می کند. با کسب توانایی در امر تأمین به داخل و توزیع به خارج، سازمانها، منافع رقابتی را همگام با عملیات با پردازش سریع، انعطاف پذیری بیشتر وصرف هزینه کمتر بدست می آورند (ال-مودیمیگ و همکاران، 2004). این توانایی به سازمانهایی نیازدارد که SCM را درون حدود داخلی شان حفظ کند. اولهاگر و سلدین (2004) راجع به وضعیت سازمانهای سوئدی در مواجهه با مسائل ویژه زنجیره تأمین تحقیق کردند؛ درحالی که کیم (2007)، تأسیسات مختلف سازمانی را تحلیل و چگونگی اثرات آنها را بر عملکرد SCM مطالعه نمود. این بررسی ها بر سطح تمرکز زنجیره تأمین پیامد آن عملکرد SCM در برابر انواع مختلف سازمانی تأکید داشت.