حس گرهای موقعیتی از هر نوعی که باشند بخش دائمی و جدانشدنی از اتومبیل های مدرن هستند. این حس گرها از تکنولوژی های متفاوتی بهره می برند، از میکروسوییچ هایی که به راننده درباره نیمه باز بودن در ماشین هشدار می دهند تا مبدل های خطی متغیر دیفرنسیال که در سیستم های پیچیده «تعلیق فعال به کار می روند. این حس گرها به هر عنوان - هشدار دهنده یا اجزای حیاتی سیستم های امنیتی - که به کار بروند، فشارهای اقتصادی و حقوقی برای ضمانت های طولانی تر و توزیع کمتر آنها در حال گشایش راهی برای استفاده هر چه بیشتر از تکنولوژی های حسی در اتومبیل های مدرن است. طراحان سیستم های خودرو به هنگام انتخاب یک تکنولوژی مناسب برای انجام یک کار باید فاکتورهای زیادی را در نظر بگیرند.
هر کدام از انواع حس گرها به زبان مخصوص به خودشان را دارند و در نظر داشتن این نکته به هنگام مقایسه درجه کارایی آنها با یکدیگر از اهمیت برخوردار است. همچنین بسیار مهم است که بدانیم چگونه انتخاب یک میزان خاص خروجی می تواند در نتیجه اندازه گیری ها و متعاقب آن در عملکرد و ثبات یک سیستم خودرویی نقش داشته باشد. هدف این فصل ارائه یک منظر کلّی از تکنولوژیهای حسی است که اخیرا در اتومبیل ها استفاده می شود. همچنین مناسب بودن آنها برای انجام کارهای خاص و مقایسه ویژگی های آنها نیز در این فصل ارائه خواهد شد. توجّه اصلی مطلب بر ملزومات هر یک از انواع حسگرها است و در این میان بر محاسن و معایب هر یک از روشهای به کار رضای در فضای خودروها تأکید ویژه ای صورت خواهد گرفت. هر جا که مناسب بوده است درباره کارکرد حس گرها در سیستم های خودرویی نیز توضیحاتی ارائه شده است. پیرامون سایر تکنولوژیهای موجود و یا آنهایی که در حال توسعه و ساخت بوده و دارای ویژگی های مفید و مناسبی هستند نیز در این فصل بحث به میان آمده است.
حس گرها را به طرق مختلف می توان طبقه بندی کرد. یک سؤال اساسی از دیدگاه یک طراح سیستم این است که حس گر چه اطلاعاتی را به ما می دهد و چگونه استفاده می شود؟ به عنوان هدف این بحث، یک حس گر موقعیتی را بدین صورت تعریف می کنیم: حس گر موقعیتی دستگاهی الکترومکانیکی است که اطلاعات مربوط به موقعیت را به سیگنال های الکتریکی ترجمه می کند. حس گرها را می توان به دو گروه عمده تقسیم کرد:
اطلاعات موقعیتی را به دو صورت می توان ارائه کرد. حس گرهای موقعیتی افزایشی، موقعیت را به عنوان فاصله از صفر یا فاصله از یک مبدأ قراردادی می سنجند. در حالی که اطلاعات موقعیتی می تواند به صورتی ارائه شود که میزان مطلق و دقیق فاصله از یک شاخص تعریف شده را به ما بدهد. حس گرهای افزایشی غالباً بر روشی از پالس شماری بنا می شوند. در ردیف پالس ها، یک پالس را عریض تر از سایرین طراحی می کنند تا بتوانند از آن به عنوان صفر استفاده کنند. ممکن است این پالس دارای قطبش مخالف سایرین نیز باشد. یک رمزگذاری زاویه ای چشمی معمولی از یک دیسک شیشه ای که با تعدادی از خطوط منظم مات پرتوی و فواصل روشن بین آنها علامت گذاری شده تشکیل می شود. یک روی این دیسک روشن بوده و در سوی دیگر یک حس گر نوری به همراه وسایل الکترونیکی مربوط به آن، عبور خطوط تاریک و فواصل روشن بین آنها را تشخیص داده و پالس های الکترونیکی مربوطه را به وجود می آورند. قطعات الکترونیکی ویژه ای نیز که داخل حس گر و یا درون یک میکروکنترل قرار داده شده اند برای شمارش پالس ها به کار می روند. صفر شمارشگر با تشخیص یک پالس عریض - که در اصطلاح رمزگذار چشمی به عنوان «نورث مارکر» یا شاخص شمالی معرفی می شود، و راه اندازی مجدد شمارش گر اعمال می شود. حسن این سبک در این است که برای انتقال اطلاعات به تعداد سیستم های کمتری نیاز است. بنا به جزئیات تحلیل اطلاعات، از 4 یا 5 سیم باید استفاده شود. بزرگترین عیب حس گرهای افزایشی در این است که به هنگام روشن شدن، دستگاه هیچگونه اطلاعاتی از موقعیت نداشته و برای یافتن پالس شاخص به یک حلقه شاخص مکانیکی نیازمند است. عیب دیگر این سیستم آسیب پذیری آن در برابر اثرات صد ا و پارازیت است که این مسأله می تواند به شمارش های پر از اشتباه منجر شود.
سنسورهای موقعیت زاویه ای و خطی خودرو
حس گرهای درجه حرارت دما و رطوبت خودرو
سنسورهای گاز خروجی خودرو
سنسورهای سرعت و شتاب خودرو