ذرت یکی از مهمترین گیاهانی است که به عنوان غذای اصلی در بسیاری از کشورهای آمریکای مرکزی و جنوبی، آفریقا و قسمتی از آسیا کشف شده و یکی از مهم ترین گیاهان تأمین کننده انرژی و پروتئین بوده و تولیدات سالانه آن نزدیک به 500 میلیون تن می باشد. در ایران نیز ذرت به عنوان یک گیاه جدید در سال 1349 با تأسیس بخش تحقیقات ذرت و علوفه در موسسه اصلاح و تهیه نهال و بذر همراه با بررسی های به نژادی و به زراعی مورد توجه قرار گرفت. به طوری که در سال زراعی 81-80 سطح زیرکشت آن به مرز 218465 هکتار و تولید 45/1 میلیون تن رسید. کشت ذرت با توجه به تنوع آب و هوایی در بسیاری از مناطق کشور بعد از برداشت غلات قابل گسترش است. در دنیا و در بین غلات ذرت بعد از گندم و برنج از لحاظ اقتصادی و سطح زیرکشت مقام سوم را داراست. ولی از نظر کل تولید مقام اول را به خود اختصاص داده و این در حالی است که به دلیل سازش پذیری با شرایط اقلیمی مختلف، روز به روز در دنیا در حال گسترش بوده. به طوری که امروز از عمده ترین محصولات مناطق نیمه گرمسیر و گرمسیر به شمار می آید [8]. ذرت گیاهی است (c4) که از پتانسیل بالا برای تبدیل انرژی خورشیدی برخوردار است.سهم ذرت در تغذیه انسان 25-20% و در تغذیه دام و طیور 75-70% و دیگر فرآورده های جانبی 5% می باشد[24]، طبق آخرین آمار سطح زیرکشت ذرت در ایران 000/300 هکتار است که از این مقدار در حدود 000/50 هکتار(20%) به کشف ذرت سیلوی اختصاص دارد که استان تهران به 000/16 هکتار سطح زیر کشت از نظرکاشت ذرت سیلوی در درجه اول اهمیت قرار دارد [31].
تنوع شرایط آب و هوایی در مملکت ما موجب گشته تا در بعضی نواحی به علت وجود فصول نا مساعد و طولانی، استفاده از علوفه سبز و تازه محدود گردد. به طوری که جهت جبران این کمبود و ذخیره علوفه، دامداری ها به دنبال روش هایی نظیر خشک نمودن، سیلو کردن و… بروند. در بین روش های فوق، استفاده از علوفه سیلو شده به دلیل کیفیت بالا، تنوع ویتامین ها و ارزش غذایی فوق العاده بر روش خشک کردن، که سبب تلفات مواد غذایی بالاخص پروتئینی آن است، ارجحیت داشته و به همین دلیل در سال های اخیر سطح زیر کشت ذرت علوفه ای با توجه به ارزش غذایی آن، سازگاری با شرایط اقلیمی متفاوت و عملکرد بالای آن در واحد سطح افزایش چشمگیری داشته و امروز یکی از رقم های بالای جیره غذایی دام ها بالاخص گاوهای شیری را تشکیل می دهد[6].
واژه سیلو (silo) از کلمه یونانی سیروس (siros) مشتق شده است که بعضی از گودال در زمین می باشد. چندین هزارسال قبل کشاورزان علوفه را به صورت سیلو برای خود نگهداری می نمودند. بعدها مصریان با تکنیک سیلو کردن آشنا شدند وطبق نقاشی های رنگی مربوط به سیلو کردن توسط مصری ها در 1000 الی 1500 سال قبل از میلاد، مصریان اهمیت سیلو کردن در فضای بدون هوا را فهمیده بودند [31]. سیلوی علوفه در سال 1860 در مجارستان شروع شد، سپس عمل سیلوکردن را کشاورزان آلمانی و فرانسوی آموختند و به کار بستند.