دراین مقاله نشان داده شده است که قابل سرمایه گزاری کردن عمده (اولیه)به منظور شفاف سازی, ودر شرکتهایی با حاکمیت بهتر جزء بزرگترین سرمایه گزاریها محسوب می شوند.یافتیم که شرکتهای قابل سرمایه گزارباسهام درجه اول (طبقه منفرد/درجه یک)وشرکتهایی باحاکمیت بهتر, بزرگترین سودهای ارزشمند را از طریق قابل سرمایه گزاری شدن کسب می کنند. شرکتهایی با سهام درجه ی2(طبقه دوگانه/درجه دو) ازطریق قابل سرمایه گزاری کردن سود کسب می کنند اما سودهای آنها خیلی کمتر ازشرکتهایی با سهام درجه اول می باشد.این یافته ها حاکی از آن دارند که این نقص ها دربخش شرکتها مشکلات نمایندگی را قبلا رفع کرده واز طریق قابل سرمایه گزاری شدن باکاهش عمده ای همراه بوده است ویا حتی قابل سرمایه گزاری کردن عمده(اولیه)آنها را بی ارزش می کنند.
درطول سه دهه اخیر بازارهایی اخیرا طراحی وپدیدار شده اند که از آزادی خواهی ها (ترقی خواهی های) بازار سهام برخوردار بوده وشرکتهای محلی شان را با مالکین خارجی افتتاح کرده اند.برای مثال به کاربردن وعده های آزادی خواهانه رسمی تهیه شده توسط بکرت و هاروی در سال (2000) کشورهای پرتغال(1986)ویونان(1987)وتایلند(1987)وبه دنبال آن مالزی(1988)ومراکش(1989)در میان اولین بازارهای پدیدار شده برای کسب آزادی بیشتر در بازارهای سهامشان بودند.بنابراین دیگر کشورها نیز از قبیل آرژانتین (1989) وبرزیل(1991) وهندوستان (1992) به این کشورها پیوستند.واخیرا نیز کشورهای دیگر همچون تونس(1995)وآفریقای جنوبی(1996)به طور مناسب این بازارها را دنبال کردند.متعاقبا پیشینه بیشتر نشان داده است که این نوع از اصلاح آزادی خواهانه مالی کسب منافع بیشتری را در پی داشته است.